Η φετινή Λιγκ 1 είναι παράξενη. Αν μη τι άλλο δεν ξεκινά καθόλου καλά, καθόλου αγγλικά, αν προτιμάτε. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ακριβώς αγγλικό να έχουμε στη φετινή Λιγκ 1, μεταξύ άλλων, δυο ομάδες που θα ξεκινήσουν με -12 βαθμούς, την Μπόλτον και την Μπέρι.
Θα ανοίξω μια γρήγορη παρένθεση. Γενικά, το EFL (English Football League, το όργανο που τρέχει τις τρεις Αγγλιδούλες) είναι με μια λέξη τραγικό τα τελευταία χρόνια. Δεν θα τα πιάσω αναλυτικά, δεν ξέρω κι από πού να αρχίσω, πάρα πολλά τα φάουλ, ειδικά αυτό το περίφημο Fit and Proper Person Test έχει καταντήσει ανέκδοτο. Κι αν θέλετε να γελάσετε, πατήστε τα παρακάτω λινκς και, τελείως ενδεικτικά, δείτε τις απαντήσεις και τις αντιδράσεις του αγγλικού twitter σε δύο πολύ πρόσφατες περιπτώσεις.
Η πρώτη περίπτωση αφορά την ανακοίνωση της λύσης του συμβολαίου του Σον Χάρβι, που πιθανότατα δεν τον έχετε ακούσει αλλά ήταν ο CEO (sic!) του EFL από το 2013 έως και τη λήξη της περσινής σεζόν και ένας από τους βασικούς παράγοντες που χρεώνονται τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν στις Αγγλιδούλες μας τα τελευταία χρόνια.
Η δεύτερη αφορά το… κακό σπυρί της Γουίμπλεντον. Την ώρα που γίνεται χαμός στα διοικητικοoικονομικά των ομάδων και το EFL χτενίζεται, οι διοικητικοί παράγοντες του αγγλικού ποδοσφαίρου βρήκαν το χρόνο να κάτσουν να ασχοληθούν με τη Γουίμπλεντον, που δεν φιλοξένησε -λέει- όπως έπρεπε τη Μίλτον Κέινς πριν από δύο χρόνια… Kαι να προειδοποιήσουν βέβαια εν όψει του πρώτου γύρου του Λιγκ Καπ, που αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι μάς έχει βγάλει Γουίμπλεντον – Μίλτον Κέινς στις 13 Αυγούστου. Αν δεν βαριέστε, πατήστε κι εδώ το λινκ και δείτε το κράξιμο των Άγγλων οπαδών, ανεξαρτήτως οπαδικής προτίμησης, στην επίσημη ανακοίνωση του Φούτμπολ Λιγκ.
Τα θηρία του πρώτου γκρουπ
Τέλος πάντων, αφήνουμε τους προλόγους και τις παρενθέσεις και πάμε στα δικά μας. Όπως κάναμε και με τη Λιγκ 2, έτσι και σήμερα ξεκινάμε με τον πίνακα των αποδόσεων για την κατάκτηση του τίτλου της φετινής Λιγκ 1. Στην πρώτη στήλη είναι οι τωρινές αποδόσεις της 365 και δίπλα οι αποδόσεις με τις οποίες πρωτοάνοιξε η αγορά στις 28 Μαΐου.
Στο γκρουπ της αυτόματης ανόδου η αγορά τοποθετεί τα τρία μεγάλα ονόματα της κατηγορίας. Καθαρά πρώτο φαβορί η Σάντερλαντ στο 4,50 και από πίσω Ίπσουιτς στο 7,50 και Πόρτσμουθ στο 8,00. Η διαφορά ειδικού βάρους είναι εμφανέστατη σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες, αυτές οι τρεις και η Μπόλτον είναι τα θηρία της φετινής Λιγκ 1. Και παρότι και οι τρεις, τουλάχιστον για την ώρα, τα έχουν τα θέματά τους, είναι αδύνατο να μη συμφωνήσει κανείς ότι αποτελούν όντως το πρώτο γκρουπ. Απλά, για μένα, Πόρτσμουθ και Σάντερλαντ είναι δίπλα δίπλα και ξεκάθαρα τρίτη η Ίπσουιτς – σαφώς, από τα τρία μεγάλα ονόματα, η πιο επίφοβη να μπουρδουκλωθεί και να τα κάνει θάλασσα.
Η αγέλη των πλέι οφ
Στο γκρουπ των πλέι οφ τα πράγματα, στις αποδόσεις των μπουκ, είναι κάπως συγκεχυμένα. Οι δύο σίγουρες της εξάδας, που ίσως μάλιστα μπορέσουν να χωθούν και στο κυνήγι της αυτόματης ανόδου, είναι η Πίτερμπορο και η Ρόδεραμ. Κι από κει και πέρα βλέπουμε μια αγέλη ομάδων που συμπληρώνει το πάνω μισό της βαθμολογίας και που μπορούν να θεωρηθούν εν δυνάμει διεκδικήτριες της εξάδας και της μίας θέσης που αφήνει ανοικτή η αγορά: Λίνκολν, Μπέρτον, Φλίτγουντ, Ντονκάστερ, Όξφορντ, Μίλτον Κέινς, Κόβεντρι και Μπλάκπουλ.
Ξεκινώντας από τα απλά, με τη Ρόδεραμ είμαι ΟΚ, αλλά την Πίτερμπορο θα την είχα πολύ κοντά στην Ίπσουιτς. Από πέρυσι, στο αντίστοιχο μπλογκ τέτοιες μέρες, λέγαμε ότι ο ιδιοκτήτης της Πίτερμπορο, ο ΜακΆντονι, έχει θέσει ξεκάθαρο και αδιαπραγμάτευτο στόχο την άνοδο. Δεν του ’κατσε πέρυσι το χαρτί του Έβανς, αλλά δεν το βάζει κάτω. Φέτος αναδιοργανώνεται, πλέον ποντάρει πάνω στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή του Φέργκιουσον τζούνιορ και προσωπικά πιστεύω ότι, με λίγη προσοχή κι αν δεν του κάτσουν στραβές, θα τα καταφέρει. Με δυνατές μεταγραφές, που μάλιστα ολοκληρώθηκαν πολύ γρήγορα, νομίζω πως το μόνο που την ξεχωρίζει από το γκρουπ της αυτόματης ανόδου είναι η όντως πολύ μεγάλη διαφορά ειδικού βάρους. Δεν είναι βέβαια καθόλου μικρό πράγμα το ειδικό βάρος στο ποδόσφαιρο, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτή είναι η βασική διαφορά των «αριστοκρατών» από τα τρία θηρία.
Όσο για την αγέλη, χοντρικά, μέσα είμαστε, λίγο πολύ στο ίδιο τσουβάλι. Κι εδώ πάντως, αν θέλαμε να γίνουμε λίγο πιο αναλυτικοί και να πάρουμε κάποια ρίσκα, πιο μπροστά και πρακτικά μαζί θα είχα Μπέρτον, Κόβεντρι, από πίσω τους Φλίτγουντ, Ντονκάστερ κι ένα κλικ πιο κάτω Λίνκολν, Μπλάκπουλ και Όξφορντ, Μίλτον Κέινς.
Για την Κόβεντρι ειδικά, ίσως ήμουν πιο ζεστός αν έπαιζε κανονικά στην έδρα της, το Ρίκοχ. Ως γνωστόν όμως, η Κόβεντρι είναι ένα κλαμπ με χρόνια διοικητικά θέματα (ω, τι έκπληξη…), και καθώς το Ρίκοχ δεν της ανήκει και δεν τα βρήκε με τους Wasps (ομάδα ράγκμπι που από το 2014 έχει αποκτήσει τη Ρίκοχ Αρίνα), δήλωσε ως έδρα φέτος το Σεντ Αντριους της Μπέρμιγχαμ, 40 χιλιόμετρα μακριά.
Ίσως βέβαια να μην είναι και τόσο κακό όσο ακούγεται με την πρώτη. Είναι τόσο μπερδεμένη η κατάσταση στην Κόβεντρι, και τόσο δηλητηριώδεις οι σχέσεις των οπαδών και της διοίκησης τα τελευταία χρόνια, που δεν θα απέκλεια μια αλλαγή περιβάλλοντος να της βγει και σε καλό – στο κάτω κάτω, το Ρίκοχ ποτέ οι οπαδοί της Κόβεντρι δεν το ένιωσαν πραγματικά σπίτι τους. Όπως και να το κάνουμε όμως, είναι μια παράξενη φάση, που δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα επιδράσει και πώς θα εξελιχθεί στην πράξη.
Μια κουβέντα και για την Μπλάκπουλ, ένας ακόμη σύλλογος που δεινοπάθησε διοικητικά. Για πρώτη φορά όμως μετά από χρόνια ξεκινά με διοικητική ηρεμία και τους οπαδούς δίπλα της, ενώ πλέον στον πάγκο της επέστρεψε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σάιμον Γκρέισον. Που μπορεί μεν τα τελευταία χρόνια η καριέρα του να είναι φθίνουσα, όμως για την Μπλάκπουλ παραμένει πάντα αυτός που ξεκίνησε την πορεία που συνέχισε ο Ίαν Χόλογουεϊ οδηγώντας τα «μανταρίνια» στην Πρέμιερ Λιγκ. Και σε επίπεδο Λιγκ 1 είναι από τους πλέον επιτυχημένους μάνατζερ, έχοντας πανηγυρίσει τέσσερις ανόδους στην Τσάμπιονσιπ, με την Μπλάκπουλ το 2007, με τη Λιντς το 2010, με τη Χάντερσφιλντ το 2012 και με την Πρέστον το 2014.
O… ξεκρέμαστος Στιβ Έβανς
Πριν περάσουμε στο κάτω μισό του βαθμολογικού πίνακα, έχουμε δύο ξεκρέμαστες, την Τζίλιγχαμ και την Μπρίστολ Ρόβερς. Είναι όντως λίγο ξεκρέμαστες, αν και προσωπικά θα είχα την Τζίλιγχαμ μάλλον πιο κοντά στο αποπάνω γκρουπ και την Μπρίστολ Ρόβερς στο απoκάτω. Δεν το λέω με απόλυτη σιγουριά, αλλά κάπως έτσι είναι η πρώτη μου ταξινόμηση.
Το δεδομένο είναι πως η Τζίλιγχαμ θα αποτελέσει μια από τις ατραξιόν της φετινής Λιγκ 1. Όπως εξάλλου σχεδόν πάντα οι ομάδες του Στιβ Έβανς. Ο οποίος Έβανς απέτυχε μεν παταγωδώς πέρυσι στην Πίτερμπορο, αλλά ξαναβρήκε άμεσα δουλειά. Και μάλιστα ως συνήθως σχηματίζοντας ιδιαίτερο δίδυμο με το αφεντικό του, τον Πολ Σκάλι, τον ιδιοκτήτη της Τζίλιγχαμ, έναν από τους πιο έμπειρους παράγοντες των μικρών κατηγοριών, που βρίσκεται στο τιμόνι της ομάδας του Κεντ από το 1995.
Είναι ιστορία ο Σκάλι, είναι ιστορία και ο Έβανς, και δείχνουν περίπτωση κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Σίγουρα στο βάθος του μυαλού τους έχουν μια Τζίλιγχαμ που θα διεκδικεί πλέι οφ, αλλά ταυτόχρονα είναι και οι δυο πολύ απρόβλεπτοι, οπότε ας μην προτρέχουμε, θα φανεί στην πράξη.
Η Γουίμπλεντον και το χάος στην Μπόλτον και στην Μπέρι
Από εδώ και πέρα, μπαίνουμε στα νερά που μπορεί να ζορίσουν. Γουίμπλεντον, Σριούσμπερι, Άκρινγκτον, Σαουθέντ, Τρανμίρ, Ροτσντέιλ, Γουίκομ, συν τις πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις της Μπέρι και της Μπόλτον.
Για την Μπέρι και την Μπόλτον δεν έχω να πω τίποτα, μιλάμε για δύο ομάδες που ξεκινούν με -12 βαθμούς. Και όχι απλά αυτό. Η Μπέρι αυτή τη στιγμή δεν είναι καν σίγουρο ότι θα είναι σε θέση να κατεβάσει κανονική ομάδα στις 3 Αυγούστου, ενώ στην Μπόλτον είναι πέντε μήνες απλήρωτοι και οι παίκτες έκαναν απεργία ματαιώνοντας ένα φιλικό με την Τσέστερ πριν λίγες μέρες. Απλά λοιπόν περιμένουμε να δούμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση κι αν θα υπάρξει κάποια σανίδα σωτηρίας ή τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο δραματικά…
Όσο για τις άλλες, όλες κάπου εδώ ανήκουν. Ποια τώρα είναι ένα κλικ μπροστά και ποια ένα κλικ πίσω δεν είναι εύκολο να το πεις, και δεν έχει και μεγάλη σημασία εξάλλου.
Τη μόνη που θα σχολιάσω είναι τη Γουίμπλεντον, που είναι και η ομάδα που υποστηρίζω στις Αγγλιδούλες. Εντάξει, το υποστηρίζω ακούγεται κάπως βαρύ και υπερβολικό, δεν το εννοώ. Η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια, που λέει και το γνωστό σύνθημα, και η μόνη μας ομάδα αυτή που μας πρωτοέκανε να κλάψουμε πιτσιρικάδες. Κι όπως φαντάζεστε, πιτσιρικάς, δεν έκλαιγα για τη Γουίμπλεντον ή την κάθε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά για κείνο το 4-1 στο Κομουνάλε του Τορίνο την άνοιξη του 1977… Τέλος πάντων, καταλαβαίνετε πώς το λέω, η Γουίμπλεντον είναι η ομάδα που -για προφανέστατους λόγους- γουστάρω και συμπαθώ στις Αγγλιδούλες.
Μετά λοιπόν την ουσιαστικά απρογραμμάτιστη άνοδο στη Λιγκ 1 το 2016, η Γουίμπλεντον είναι σε μια ενδιαφέρουσα φάση. Οι άνθρωποί της έχουν φτάσει κοντά στην πραγματοποίηση του μεγάλου τους ονείρου και σχεδιάζουν στην έναρξη της επόμενης σεζόν, ή εν πάση περιπτώσει κάπου μέσα στο 2021, να εγκαινιάσουν το νέο γήπεδο του συλλόγου, το New Plough Lane. Δεν είναι απλό πράγμα. Η Γουίμπλεντον είναι ουσιαστικά ξεσπιτωμένη και χωρίς έδρα από το 1991, όταν υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το ιστορικό Plough Lane. Από τότε η Γουίμπλεντον πέρασε μια δεκαετία ως φιλοξενούμενη στο Σέλχαρστ Παρκ της Κρίσταλ Πάλας, κι αυτή ακριβώς την αδυναμία της εκμεταλλεύτηκαν οι «άριστοι» της Μίλτον Κέινς κάνοντας το ριφιφί στις αρχές του 2000…
Δεν χρειάζεται να τονίσω πόσο σημαντικό είναι για τη Γουίμπλεντον να κρατηθεί και να μπει ως ομάδα Λιγκ 1 στο νέο γήπεδο. Αλλά δεν είναι εύκολο, καθώς το μπάτζετ, που έτσι κι αλλιώς πάντα ήταν μικρό, κρατιέται και φέτος σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Πέρυσι η Γουίμπλεντον βρέθηκε κυριολεκτικά με το ενάμισι πόδι στη Λιγκ 2 και σώθηκε μόνο και μόνο χάρη στην ψυχή της. Γιατί, πολύ απλά, την ψυχή των μοναδικών «Ντονς» του αγγλικού ποδοσφαίρου δεν την έχει καμία Αγγλιδούλα. Κι απλά ελπίζω να φτάσει και φέτος…
Την άλλη βδομάδα θα συνεχίσουμε και θα ολοκληρώσουμε αυτή τη σειρά των καλοκαιρινών #MMblogs με την Τσάμπιονσιπ. Καλά να περνάτε!
