Αυτές τις ημέρες τού μένουμε σπίτι και της καραντίνας, που πλέον παίρνει και επίσημα μορφή απαγόρευσης, παλεύουμε όλοι να προσαρμοστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα σε αυτή την τρομακτικά πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε. Δεν ξέρω πώς, ανασκαλεύοντας ταινίες τζόγου, βλέποντας σειρές και διαβάζοντας βιβλία, δεν ξέρω, όπως μπορεί και όπως αισθάνεται καλύτερα ο καθένας. Από την πλευρά μου, αυτό που θα προτείνω στο σημερινό μπλογκ είναι μία ακόμη δυνατότητα, μια πρωτοβουλία από το θέατρο Πορεία, από τις πιο ενδιαφέρουσες που υπέπεσαν στην αντίληψή μου αυτό το διάστημα.
Το θέατρο Πορεία είναι στην οδό Τρικόρφων 3-5, ένα πολύ μικρό τυφλό στενάκι στην πλατεία Βικτωρίας, και φυσικά είναι κλειστό αυτές τις μέρες του κορονοϊού, όπως όλα τα θέατρα, οι κινηματογράφοι κτλ. Έτσι, εν μέσω της καραντίνας, οι άνθρωποί του αποφάσισαν να διαθέσουν μέσα από το σάιτ του θεάτρου τις παραστάσεις που έχουν κινηματογραφηθεί, ώστε να μπορούμε να τις δούμε από το σπίτι μας.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του θεάτρου, κάθε μέρα θα ανεβαίνει μία παράσταση, αρχής γενομένης από την Τρίτη 24 Μαρτίου με τη Μεγάλη Χίμαιρα. Η κάθε παράσταση θα ανεβαίνει στις 10 το πρωί, θα μένει διαθέσιμη για 24 ώρες και την επόμενη μέρα στις 10 θα δίνει τη θέση της στην επόμενη. Και πάει λέγοντας… Δώδεκα είναι συνολικά οι παραστάσεις που έχει ανακοινωθεί ότι θα διατεθούν και το όλο πρόγραμμα με τις λεπτομέρειες του εγχειρήματος μπορείτε να το δείτε αναλυτικά εδώ.
Από αυτές τις δώδεκα, προσωπικά έχω δει διά ζώσης τα τελευταία χρόνια δύο. Τη Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου και βασική πρωταγωνίστρια τη μαγευτική Αλεξάνδρα Αϊδίνη, και τις Τρεις Αδερφές του Τσέχοφ, ξανά σε σκηνοθεσία του Τάρλοου και πρωταγωνίστριες πάλι την Αλεξάνδρα Αϊδίνη, που υποδύεται την Όλγα, την Ιωάννα Παππά (Μάσα) και τη Λένα Παπαληγούρα (Ειρήνη).
Και τις δύο τις συστήνω ανεπιφύλακτα. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να εκφράσω με λέξεις τα συναισθήματα που μου δημιούργησαν, ούτε έχω τη θεατρική παιδεία για να επιχειρήσω κάποια ουσιαστική ανάλυση. Μιλάω όμως απλά σαν θεατής, και οι δύο παραστάσεις ήταν κυριολεκτικά συγκλονιστικές, από αυτές που σε καθηλώνουν και συνεχίζουν να παίζουν μέσα στο κεφάλι σου για πολύ καιρό μετά. Και τώρα που ξαναδιαβάζω τελευταία φορά το κείμενο πριν το ανεβάσω, ειδικά για τη Μεγάλη Χίμαιρα το συγκλονιστική φαντάζει στα αυτιά μου πραγματικά αδύναμο…
Δύναμηηηηηηηηηηηηηηηηηηη!!!!!!!!!!!!!!!!
