Το πρωτάθλημα του Περού, που ξεκινά αυτό το Σαββατοκύριακο, είναι ένα πρωτάθλημα που μας έχει συνηθίσει κάθε χρόνο σε συνεχείς αλλαγές όσον αφορά τον τρόπο διεξαγωγής του. Φέτος η αλλαγή έγκειται στο ότι καταργείται το Τορνέο Ντε Βεράνο και το πρωτάθλημα θα διεξαχθεί στην κλασική λατινοαμερικάνικη μορφή με Απερτούρα και Κλαουσούρα, ενώ ταυτόχρονα, οι ομάδες αυξάνονται από 16 σε 18. Ο νικητής του Απερτούρα, ο νικητής του Κλαουσούρα και οι δύο καλύτερες ομάδες της συνολικής βαθμολογίας κερδίζουν εισιτήριο για τα πλέι οφ στο φινάλε της σεζόν, από τα οποία θα βγει και ο τελικός πρωταθλητής του 2019.
Στο διά ταύτα, για ακόμα μια σεζόν οι μπουκ αναμένουν τις τρεις μεγάλες της Λίμα (Αλιάνσα, Ουνιβερσιτάριο και Κριστάλ) να πρωταγωνιστήσουν και μια από αυτές να αποτελεί την ομάδα που θα κόψει πρώτη το νήμα στο φινάλε της χρονιάς. Μαζί τους και η αρκετά δυνατή –όπως κάθε χρόνο- Μελγάρ, ενώ ακολουθεί από αρκετή απόσταση η ανερχόμενη δύναμη και πολλά υποσχόμενη Γκαρσιλάσο. Κι από κει και πέρα το χάος.
Φαβορί μόνο με τη φανέλα η Ουνιβερσιτάριο
Η Ουνιβερσιτάριο έχει ιδιαίτερο βάρος στο ποδόσφαιρο του Περού, καθώς πρόκειται για τον μεγαλύτερο σύλλογο στη χώρα, από όλες τις απόψεις. Ωστόσο, όσον αφορά το στοιχηματικό κομμάτι, το 3,50 που της δίνουν οι μπουκ για την κατάκτηση του Απερτούρα, τοποθετώντας τη δηλαδή πρώτο φαβορί μαζί με την Αλιάνσα, είναι λάθος.
Να θυμίσω την περσινή κατάσταση της «U»: Στα τέλη της προπέρσινης σεζόν δέχθηκε απαγόρευση μεταγραφών λόγω των έντονων οικονομικών προβλημάτων και αναγκάστηκε να βγάλει μεγάλο μέρος της σεζόν με αρκετούς πιτσιρικάδες. Με αποτέλεσμα μετά τη συμμετοχή της σε Τορνέο Ντε Βεράνο και Απερτούρα να έχει αποσπάσει μόλις έξι νίκες σε σύνολο 29 αγώνων και να κινδυνεύει για πρώτη φορά στην ιστορία της με υποβιβασμό.
Η Ουνιβερσιτάριο και το «φάντασμα» του υποβιβασμού στα μισά της περσινής σεζόν.
Καθώς όμως είναι μεγάλη ομάδα με κόσμο στο πλευρό της, και σε όλες τις χώρες του κόσμου οι μεγάλες ομάδες έχουν στα δύσκολα μια ιδιαίτερη μεταχείριση, η ομοσπονδία τής επέτρεψε να προχωρήσει σε μερικές μεταγραφές πριν την έναρξη του Κλαουσούρα. Ετσι, απέκτησε έμπειρους παίκτες για να πλαισιώσουν τους πιτσιρικάδες, έδεσε και ο νεαρός Χιλιανός προπονητής Κόρδοβα και κάπως έτσι σώθηκε η χρονιά. Μάλιστα έφτασε πολύ κοντά στο Σουνταμερικάνα, αλλά μια γκέλα κόντρα στη Μουνισιπάλ (1-2) εντός έδρας, την άφησε μόλις δυο βαθμούς πίσω από την ευχάριστη έκπληξη Μπινασιονάλ και το τελευταίο εισιτήριο για το Σουνταμερικάνα.
Φέτος τα οικονομικά προβλήματα παραμένουν, όμως το θετικό κλείσιμο της χρονιάς που ολοκληρώθηκε αφήνει μια αύρα αισιοδοξίας στους κόλπους της, και οι άνθρωποί της μιλάνε μέχρι και για πρωτάθλημα.
Η αλήθεια είναι πως οι επτά συνολικά μεταγραφές της είναι στοχευμένες και μελετημένες. Ξεχωρίζουν σαφώς ο μεσοεπιθετικός Ομπεργκ (Αλ. Λίμα), που μπορεί να δώσει χρώμα στη δημιουργία της ομάδας, ο έμπειρος και σταθερός διεθνής γκολκίπερ Καρβάλιο (Καχαμάρκα) αλλά και ο επίσης έμπειρος στόπερ Ροντρίγκες (Σέρο). Αν μη τι άλλο αποτελούν παίκτες που ο καθένας στη θέση του μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Όμως πρέπει να δούμε και ποια στελέχη αποχώρησαν, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ η ομάδα της Λίμα αποχαιρέτησε συνολικά 15 παίκτες. Από τους οποίους οι οκτώ ήταν βασικά και αναντικατάστατα γρανάζια, με τους σημαντικότερους να είναι ο εξτρέμ Σιούτσο (35/4) και οι μέσοι Ρομέρο (25/0), Φιγκέρα (30/0), Μανισέρο (28/5) και Νούνιες (33/3).
Ετσι, σε μια ομάδα με τόσες αλλαγές, και η οποία έχασε πολύ σημαντικούς παίκτες της περσινής σεζόν, θα πρέπει να της βγουν όλες οι μεταγραφές, ώστε να μπορούμε να πούμε πως θα παρουσιαστεί στο ίδιο ή και καλύτερο επίπεδο από αυτό που έκλεισε πέρυσι τη σεζόν.
Προπονητής της Ουνιβερσιτάριο παραμένει ο νεαρός Χιλιανός Κόρδοβα, που πέρυσι κέρδισε τις εντυπώσεις και η διοίκηση τον εμπιστεύτηκε και φέτος. Ο Κόρδοβα δείχνει όντως ελπιδοφόρος και πως μπορεί να προσαρμοστεί εύκολα στις ανάγκες ενός τόσο μεγάλου κλαμπ. Το έργο του πάντως φέτος θα είναι πολύ πιο δύσκολο, αφού ο κόσμος απαιτεί επιστροφή τουλάχιστον στο Λιμπερταδόρες, δηλαδή καμία σχέση με την περσινή σεζόν που η ανάγκη ήταν απλά να σώσει την κατηγορία.
Εμπνέει σοβαρότητα η Αλιάνσα
Τα τελευταία δυο χρόνια η Αλιάνσα Λίμα έχει καταφέρει να αφήσει πίσω τα πέτρινα χρόνια και να βρεθεί στο υψηλότερο επίπεδο, μετρώντας ένα πρωτάθλημα, έναν τελικό και επιστροφή στους ομίλους του Λιμπερταδόρες.
Κύριος παράγοντας αυτής της επιτυχίας ο Ουρουγουανός προπονητής Μπενγκοετσέα, ο οποίος δίχως να έχει πετύχει κάτι σπουδαίο μέχρι πρότινος στην καριέρα του, αποδείχθηκε σοβαρός και κατάφερε να συμμαζέψει την Αλιάνσα και να την επαναφέρει στο επίπεδο που απαιτεί το όνομα και το μέγεθός της.
Φέτος όμως Μπενγκοετσέα δεν υπάρχει. Ο Ουρουγουανός, που αγαπήθηκε από τον κόσμο της Αλιάνσα και είχε το σεβασμό όλου του φίλαθλου κοινού στη χώρα, αποφάσισε πως θέλει να γυρίσει στην πατρίδα του και να βρεθεί κοντά στην οικογένεια του.
Το θετικό από την πλευρά της διοίκησης της Αλιάνσα είναι πως ήρθε σε συμφωνία με έναν επίσης σοβαρό και αξιόλογο προπονητή. Ο λόγος για τον Ανχελ Ρούσο, ο οποίος έχει τεράστια πείρα από τα γήπεδα της Αργεντινής, έχοντας προπονήσει εκεί οκτώ ομάδες και έχοντας κατακτήσει μάλιστα το Λιμπερταδόρες με την Μπόκα (2007). Αν μη τι άλλο ένα σπουδαίο όνομα για τα γήπεδα του Περού.
Στα μεταγραφικά, οι «κυανόλευκοι» ήταν από τις πιο ενεργές ομάδες. Από τους παίκτες που αποχώρησαν, μόνο ο μεσοεπιθετικός Ομπεργκ, που πήγε στη μισητή Ουνιβερσιτάριο, μπορεί να λογιστεί ως μεγάλη απώλεια. Από την άλλη, οι προσθήκες της είναι εξαιρετικές, αφού απέκτησε ό,τι ξεχώρισε στο περσινό πρωτάθλημα, με τους χαφ Μανσανέδα (Μουνισιπάλ) και Καρταχένα (Μονάρκας) αλλά και τον μεσοεπιθετικό Αρόε (Σπορτ Μπόις) να αποτελούν πολύ καλές περιπτώσεις.
Η Αλιάνσα Λίμα, γενικότερα, εμπνέει σοβαρότητα και από το στρατόπεδό της δεν υπάρχουν δηλώσεις αλαζονείας. Με όπλο την καυτή και δυνατή έδρα για τα επίπεδα του περουβιανού ποδοσφαίρου, τις καλές μεταγραφές και τη συμφωνία με τον Μπενγκοετσέα, θεωρώ πως έχει όλο το πακέτο για να πρωταγωνιστήσει και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Και σίγουρα οι μπουκ δεν έχουν άδικο που την τοποθετούν στην πρώτη γραμμή των φαβορί.
Μύλος στον πάγκο της Σπόρτινγκ Κριστάλ
Η Σπόρτινγκ Κριστάλ πραγματικά ήταν χάρμα ιδέσθαι τη σεζόν που μας πέρασε. Επαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στη χώρα, τόσο σε διάρκεια αλλά και σε απόδοση, ήταν μια ομάδα που χαιρόσουν να τη βλέπεις και που κυριολεκτικά, στα κέφια της, έκανε πλάκα στον αντίπαλο. Χαρακτηριστικό πως στον τελικό πρωταθλήματος επικράτησε με συνολικό σκορ 7-1 της Αλιάνσα Λίμα, κατακτώντας πέρα για πέρα δίκαια τον τίτλο.
Όπως και στην Αλιάνσα, έτσι και εδώ το κλειδί ήταν ο προπονητής. Ο Χιλιανός Σάλας ανέβασε πολλά επίπεδα την Κριστάλ και έδωσε χρώμα με την παρουσία του στο περουβιανό ποδόσφαιρο. Αλλά μετά την επιτυχία του και την ονειρική χρονιά, ήταν πολύ δύσκολο να παραμείνει και από φέτος επέστρεψε στην πατρίδα του για να βγάλει από τη ζόρικη κατάσταση των τελευταίων ετών την Κόλο – Κόλο.
Η Σπόρτινγκ Κριστάλ δεν έχασε χρόνο και ήρθε σε συμφωνία με τον Κολομβιανό Μεντόσα, ο οποίος βρέθηκε πέρυσι στον πάγκο της Τζούνιορ, ενώ πριν είχε κάνει μέτρια σεζόν στην Ντελ Βάγε. Τα πράγματα όμως περιπλέχθηκαν μόλις μια εβδομάδα πριν τη σέντρα του πρωταθλήματος.
Ο Κολομβιανός παραιτήθηκε, με την επίσημη αιτιολογία της διοίκησης να είναι πως δεν μπόρεσαν να τα βρουν στο οικονομικό με κάποια από τα μέλη του τεχνικού του τιμ. Ωστόσο, ήδη οι κακές γλώσσες αναφέρουν πως ο Μεντόσα στο μόλις ένα μήνα που βρέθηκε στο Περού, πρόλαβε να έρθει σε ρήξη τόσο με τους παίκτες όσο και με τη διοίκηση.
Ετσι, η Σπόρτινγκ Κριστάλ αναγκάστηκε να «τρέξει» για να βρει τον αντικαταστάτη του, φτάνοντας τελικά σε συμφωνία με τον Αργεντινό Βίβας. Ο Αργεντίνος επιστρέφει μετά από έξι χρόνια στον πάγκο της Σπόρτινγκ Κριστάλ, όταν εκείνη τη χρονιά, το 2013, την οδήγησε στην τρίτη θέση. Συνολικά όμως δεν είναι τίποτα το σπουδαίο σαν προπονητής, μάλιστα έχει να κάτσει σε πάγκο ομάδας από το 2016 και την Μπάνφιλντ.
Οσον αφορά το μεταγραφικό κομμάτι, η Σπόρτινγκ Κριστάλ δεν κινήθηκε ιδιαίτερα ζωηρά, αφού έως τώρα έχει αποκτήσει τρεις παίκτες, με σημαντικότερο τον μεσοεπιθετικό της Μελγάρ, Αρσε. Από εκεί και έπειτα είναι σίγουρα μεγάλη επιτυχία που κατάφερε να κρατήσει τον φορ και πρώτο σκόρερ Ερέρα, ωστόσο έχασε το έτερον ήμισυ της επίθεσης, τον εξτρέμ Κόστα, τον οποίο πήρε μαζί του ο Σάλας στην Κόλο Κόλο, ενώ σημαντική αποχώρηση είναι και ο νεαρός μπακ-χαφ Λόπες, μεταξύ άλλων.
Η Σπόρτινγκ Κριστάλ μπορεί ως πρωταθλήτρια να έχει καλή αντιμετώπιση από τους μπουκ και να δίνεται στο πρώτο γκρουπ των φαβορί, όμως το 4,50 μοιάζει μικρό. Πρώτα από όλα γιατί μιλάμε για μια ομάδα που μπλέχτηκε όσον αφορά τον πάγκο της και δεν μπαίνει στη σεζόν σωστά προετοιμασμένη. Επιπλέον, η φετινή σεζόν αναμένεται πιο απαιτητική και δύσκολη από τη στιγμή που υπάρχει και το Λιμπερταδόρες. Πέρυσι, η Κριστάλ έδωσε μόλις δύο ματς για το Σουνταμερικάνα και μπόρεσε να αφοσιωθεί στα εγχώρια, όμως φέτος, έχοντας περάσει στους ομίλους του Λιμπερταδόρες, έχει τουλάχιστον έξι ματς μπροστά της.
Μελγάρ, μια μικρή που θέλει να γίνει μεγάλη
Μια από τις ομάδες που σέβομαι στο Περού, κυρίως για τη μεθοδικότητα και τον τρόπο που δουλεύει παρότι δεν αποτελεί κάποιο σπουδαίο μέγεθος, είναι η Μελγάρ. Συνεχώς στα υψηλά στρώματα τα τελευταία χρόνια και με συνεχόμενες παρουσίες στο Λιμπερταδόρες, έχει αποκτήσει τη στόφα της μεγάλης ομάδας, ενώ έχει πάντα το όπλο του υψομέτρου, καθώς η πόλη στην οποία εδρεύει, η Αρεκίπα, είναι στις 2.325 μ.
Πέρυσι η Μελγάρ κατέκτησε το Κλαουσούρα, έφτασε στα ημιτελικά του πρωταθλήματος, εκεί όμως σφάχτηκε από τη διαιτησία, αφού της ακυρώθηκε καθαρό γκολ στον επαναληπτικό κόντρα στην Αλιάνσα και εν συνεχεία έχασε την πρόκριση στα πέναλτι. Μπορεί να έχασε τη συμμετοχή στον τελικό, αλλά το σημαντικό είναι πως ήταν πάλι εκεί, ήταν στις κορυφαίες ομάδες απόλυτα δίκαια, προκρίθηκε για ακόμα μια χρονιά στο Λιμπερταδόρες και ήδη ξεκίνησε με το δεξί, παίρνοντας το 1-0 στο πρώτο ματς κόντρα στην Ντε Τσίλε και θα πάει στη Χιλή να το υπερασπιστεί.
Φέτος η Μελγάρ ρισκάρει με τον προπονητή, αφού ο Παουτάσο μόλις για πρώτη φορά στην καριέρα του αναλαμβάνει χρέη πρώτου τεχνικού. Ωστόσο ήταν για χρόνια βοηθός του Τάτα Μαρτίνο και έχει σημαντικές παραστάσεις στο πλευρό του, όπου έχουν συνεργαστεί στους πάγκους των Μπαρτσελόνα, Αργεντινής και Νιούελς.
Στα του ρόστερ, σίγουρα η πώληση του μεσοεπιθετικού Αρσε στην Κριστάλ αποτελεί σημαντική απώλεια, όπως και η αποχώρηση του διεθνούς μπακ Λογιόλα. Ωστόσο, δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, στο μοτίβο που κινήθηκε και η Αλιάνσα, απέκτησε και αυτή παίκτες που ξεχώρισαν από το εγχώριο πρωτάθλημα. Οπως ο μεσοεπιθετικός Βιδάλες (Γκαρσιλάσο) και ο φορ Ποσίτο (Αλιάνσα Λίμα).
Κατά τη γνώμη μου, η Μελγάρ έχει το βάθος στο ρόστερ και την ποιότητα να αντεπεξέλθει στο μαραθώνιο. Οι μπουκ τη δίνουν ένα κλικ πίσω από τη Αλιάνσα, αλλά μόνο η διαφορά στο βάρος της φανέλας μπορεί να δικαιολογήσει κάτι τέτοιο. Διαφορετικά, Μελγάρ και Αλιάνσα ξεκινούν από την ίδια αφετηρία και προσωπικά πιστεύω πως ανάμεσα στις δύο θα κριθεί ο τίτλος.
Φτάνει στην πηγή αλλά δεν πίνει νερό
Λίγη από την αίγλη της Μελγάρ, προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να πάρει και η Γκαρσιλάσο. Και εκείνη ομάδα της επαρχίας, μάλιστα δεύτερη δύναμη στο Κούσκο όπου εδρεύει αφού εκεί κουμάντο κάνει η Σιενσιάνο, που πλέον αγωνίζεται στη δεύτερη κατηγορία.
Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται μονίμως στα υψηλά στρώματα της βαθμολογίας, δίχως όμως να καταφέρει να κατακτήσει τον πολυπόθητο τίτλο, χαρακτηριστικό πως πρόπερσι τερμάτισε δεύτερη τόσο σε Απερτούρα και Κλαουσούρα, κάτω από την πρωταθλήτρια Αλιάνσα. Με λίγα λόγια, μια ομάδα που φτάνει στην πηγή και δεν πίνει νερό.
Πέρυσι δεν έκανε κάποια τρομερή χρονιά αλλά ακόμα και έτσι τερμάτισε εύκολα στην πρώτη τετράδα, παίρνοντας εισιτήριο για το Λιμπερταδόρες. Τα πράγματα δεν ξεκίνησαν καλά, αφού γνώρισε πικρό αποκλεισμό από την αδύναμη Λα Γουάιρα στον πρώτο προκριματικό του Λιμπερταδόρες και όπως είναι φυσικό, ο στόχος του πρωταθλήματος πλέον είναι και μοναδικός, οπότε οι απαιτήσεις είναι αρκετά υψηλές.
Αυτό που της κόστισε πέρυσι ήταν οι αλλαγές προπονητών, αφού οι παίκτες δεν μπόρεσαν να αφομοιώσουν μια φιλοσοφία και η ομάδα δεν είχε ποτέ αγωνιστικό προσανατολισμό. Φέτος ανέλαβε ο Χιλιανός Τάπια, ο οποίος ψάχνει να κάνει το μπαμ στην καριέρα του, δοκιμάζοντας για πρώτη φορά την τύχη του εκτός συνόρων.
Οι οπαδοί αντιμετώπισαν θετικά την πρόσληψη του Τάπια, καθώς η διοίκηση ξέφυγε από το μοτίβο των προηγούμενων χρόνων, όπου πήγαινε σε λύσεις Περουβιανών προπονητών χαμηλών δυνατοτήτων. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Τάπια δεν έχει κάνει τίποτα σπουδαίο στην προπονητική του καριέρα και τις τρεις θητείες του στην Κόλο Κόλο θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε τιμητικές, και λόγω του ότι υπήρξε σπουδαίος ποδοσφαιριστής με τη φανέλα της.
Στις μεταγραφές, η Γκαρσιλάσο δεν το παράκανε όπως πέρυσι και φέτος πήγε πιο διαβασμένα και συγκρατημένα. Πήρε από την Κομέρσιο τον εξαιρετικό μεσοεπιθετικό Μάνκο ενώ επέστρεψε ύστερα από διάλειμμα ενός έτους ο φορ Καράντο. Σημαντικές αποχωρήσεις ο μεσοεπιθετικός Βιδάλες και ο στόπερ Κοντογιάννης.
Για την Γκαρσιλάσο, το μεγάλο ερωτηματικό είναι ο Τάπια. Αν της βγει, ως ομάδα έχει καλό ρόστερ, έχει επίσης το πλεονέκτημα πως έχει μόνο μια διοργάνωση κάτω από τις μασχάλες της, ενώ στην έδρα της, το «Ινκα Δε Γκαρσιλάσο», διαθέτει το υψόμετρο των 3.339 μέτρων. Εκ πρώτης λογικό να τοποθετείται από τους μπουκ αρκετά πίσω από την πρώτη τετράδα, αλλά δεν είναι ομάδα για να την ξεγράψεις.
Τα εισιτήρια του Σουνταμερικάνα
Κακά τα ψέματα, όσο αξιόλογες δυνάμεις και να αποτελούν αλλά όσο και να σεβόμαστε τις Μουνισιπάλ και Ουανκάγιο, δύσκολα θα μπορέσουν να ακολουθήσουν τη μάχη του πρωταθλήματος. Και οι δύο υστερούν σε σχέση με την πρώτη πεντάδα και ο εφικτός στόχος είναι μια θέση στην πρώτη οκτάδα και ένα εισιτήριο για το Σουνταμερικάνα.
Η Μουνισιπάλ της Λίμα έχασε αρκετούς κομβικούς παίκτες της περσινής ομάδας, τον μέσο Μανσανέδα, τον στόπερ Σαλασάρ και τον μπακ Κούμπα, που πήγαν στην Αλιάνσα. Ωστόσο έκανε το μπαμ και απέκτησε τον Αρέβαλο Ρίος, ο οποίος παρά τα 37 του χρόνια, έχει την ικανότητα να κάνει τη διαφορά σε αυτό το επίπεδο.
Από την άλλη, η Ουανκάγιο, κράτησε αναλλοίωτο το ρόστερ της, αφού αποχώρησαν μόλις τρεις παίκτες που δεν είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο πέρυσι και οι προσθήκες ήταν από το εγχώριο πρωτάθλημα, ώστε να δώσει μεγαλύτερο βάθος στις επιλογές της. Το βασικό όπλο της Ουανκάγιο πάντως είναι η έδρας της. Μπορεί να μην έχει πολύ κόσμο, όμως το υψόμετρο (3.259 μ.) μπορεί να αποδειχθεί εφιάλτης για τον κάθε αντίπαλο.
Θετικότατο και στις δυο πως διατήρησαν στους πάγκους, τους περσινούς προπονητές, Ριβέρα (Μουνισιπάλ) και Γριόνι (Ουανκάγιο). Εδειξαν αμφότεροι εξαιρετικά δείγματα πέρυσι, μάλιστα ο δεύτερος θεωρείται από τους καλύτερους προπονητές στην κατηγορία, αφού το 2016 είχε οδηγήσει τη Μουνισιπάλ στα τελικά πρωταθλήματος και στο Λιμπερταδόρες.
Το «αδιάφορο» γκρουπ
Στο επόμενο γκρουπ έχουμε τις Καχαμάρκα, Σαν Μαρτίν, Σπορτ Μπόις και Σέσαρ Βαγιέχο, ομάδες που δύσκολα θα κινδυνεύσουν και μπορεί, αν τους πάει η σεζόν, να διεκδικήσουν το Σουνταμερικάνα.
Η Καχαμάρκα κάνει καλές σεζόν τα τελευταία χρόνια, προλαβαίνει άνετα το Σουνταμερικάνα, ενώ πρόπερσι χτύπησε και το Λιμπερταδόρες. Εχασε κάποια κομβικά στελέχη, ωστόσο απέκτησε 15 από το πάνω ράφι, ενώ διατήρησε στον πάγκο της και τον ικανότατο Φράνκο Ναβάρο ο οποίος θα συνεχίσει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στην ομάδα. Επιπλέον, έχει παραδοσιακά το το όπλο του υψομέτρου (2.750 μέτρα) και συνολικά θεωρούμε πως υπερτερεί από τις Σαν Μαρτίν, Σπορτ Μπόις και Σέσαρ Βαγιέχο και πως από αυτό το γκρουπ είναι η πιθανότερη να ξεχωρίσει και να χωθεί στο Σουνταμερικάνα.
Οι αναγνώστες που παρακολουθούν μέσα από το Match Money το πρωτάθλημα του Περού ξέρουν πως μια ομάδα που στηρίζεται αποκλειστικά στις ακαδημίες της είναι η Σαν Μαρτίν. Σώνεται εύκολα κάθε χρονιά και παίζει πολύ όμορφο ποδόσφαιρο με αρκετά πιτσιρίκια στην αρχική της ενδεκάδα, ενώ παίρνει και πολλούς δανεικούς από τη συμπολίτισσα Κριστάλ. Ο στόχος της είναι πάντα το βήμα παραπάνω και το Σουνταμερικάνα, όμως η έλλειψη εμπειρίας παίζει τον ρόλο της.
Φέτος έχασε δυο έμπειρους, τους μεσοεπιθετικούς Κορέα και Τσάβες, αλλά και τον νεαρό Ιβοριανό φορ και πρώτο σκόρερ Λόμπα. Από την άλλη, κράτησε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στη χώρα, τον μέσο Κόντσα, ενώ προσπάθησε να βάλει εμπειρία στο ρόστερ, αποκτώντας τον μέσο Ουβιέρνα (Καχαμάρκα), τον γκολκίπερ Πένι (Μελγάρ) αλλά και τον πρώην φορ του Παναθηναϊκού Ρινάλντι. Προπονητής συνεχίζει ο Αργεντινός Μπουστός που άφησε θετικά δείγματα πέρυσι.
Η Σπορτ Μπόις από το Καγιάο είναι από τους ιστορικότερους συλλόγους στη χώρα, η οποία επανήλθε πέρυσι στη μεγάλη κατηγορία και θέλει να θυμηθεί τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος είναι Δυσκολεύτηκε πέρυσι στην επιστροφή της, ωστόσο τέλος καλό όλα καλά αφού λίγες αγωνιστικές πριν το φινάλε κατάφερε να σωθεί.
Φέτος αποχώρησαν δυο σημαντικά στελέχη όπως ο μεσοεπιθετικός Αρόε αλλά και ο φορ/πρώτος σκόρερ Τεχάδα, όμως σε γενικές γραμμές κατάφερε να κρατήσει μεγάλο μέρος του περσινού κορμού της. Οσον αφορά τις μεταγραφές της, μετρημένες οι κινήσεις της, με το «δεκάρι» της Σαν Μαρτίν Τσάβες να ξεχωρίζει και να μπορεί να προσφέρει μια τόνωση στην επίθεση της.
Προπονητής είχε αναλάβει πέρυσι προς το φινάλε ο Αλβαρες, είναι η πρώτη του δουλειά ως τεχνικός, μέχρι πριν λίγους μήνες αγωνιζόταν στη Σπορτ και είναι άνθρωπος που ξέρει το σύλλογο απέξω κι ανακατωτά. Η χρονικά της κρίσης πάντως, όπου θα μας δείξει τις δυνατότητές του, είναι η φετινή.
Συνολικά, θεωρώντας πως το επίπεδο των φετινών νεοφώτιστων είναι χαμηλό, πιστεύουμε πως φέτος η Σπορτ Μπόις θα καταφέρει να κρατηθεί στην κατηγορία πιο εύκολα απ’ ό,τι πέρυσι.
Η Σέσαρ Βαγιέχο δεν μετρά πολλά χρόνια ζωής (ιδρύθηκε μόλις το 1996), ωστόσο από το 2007 και μετά έκανε αισθητή την παρουσία της στη μεγάλη κατηγορία, κατακτώντας ένα κύπελλο, συμμετέχοντας μια φορά στο Λιμπερταδόρες και τρεις στο Σουνταμερικάνα.
Υποβιβάστηκε το 2016, αλλά πέρυσι έκανε ονειρώδη χρονιά στη δεύτερη κατηγορία, τερματίζοντας εύκολα πρώτη, με απόσταση επτά βαθμών από τη δεύτερη Μανούτσι και πήρε απευθείας την άνοδο δίχως την ανάγκη να δώσει πλέι οφ.
Κανονικά εδρεύει στο Τρουχίγιο, ωστόσο το γήπεδο «Μανσίτσε» πέρυσι δεν έγινε δεκτό από την ομοσπονδία και υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να αγωνιστεί στην Κάσα Γκράντε και στο δημοτικό στάδιο της περιοχής, κανένα από τα δυο δεν εδρεύει σε υψόμετρο και σίγουρα είναι ένα μειονέκτημα.
Προπονητής παραμένει ο Ντελ Σολάρ, ο οποίος βρίσκει την καριέρα του σε πτώση, αφού παλιότερα έχει κάτσει σε μεγάλους πάγκους (Ουνιβερσιτάριο, Κριστάλ, Εθνική Περού). Επιασε στη Σαν Μαρτίν το 2016, εκεί έδειξε πως μπορεί να αντεπεξέλθει σε μικρού βεληνεκούς ομάδες.
Εχασε μόλις έναν παίκτη από το περσινό ρόστερ, κράτησε αναλλοίωτο στην ουσία το υπόλοιπο. Απέκτησε τρεις παίκτες από την Κριστάλ και τον φορ Σίλβα, που είχε θητεία σε Κριστάλ και Σαν Μαρτίν και γνωρίζει το περουβιανό ποδόσφαιρο. Συνολικά, θεωρούμε πως ο συνδυασμός αυτού του υλικού με τον ικανό για αυτό το επίπεδο προπονητή Ντελ Σολάρ, μπορεί να της χαρίσει την παραμονή.
Μπαρουτοκαπνισμένες στα δύσκολα
Ιντι Γκας και Κομέρσιο πλέον θεωρούνται από τις μπαρουτοκαπνισμένες ομάδες της κατηγορίας, Δεν μπορούν να θέσουν υψηλούς στόχους και αναμένεται και φέτος να παλέψουν για την κατηγορία, όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, περιμένουμε να εκπληρώσουν τον στόχο της σωτηρίας.
Η Ιντι Γκας έχει ως συνήθειο να ξεκινάει πολύ άσχημα το πρωτάθλημα, ωστόσο κάθε χρόνο βρίσκει το μαγικό φίλτρο και φορτσάρει στο Κλαουσούρα, σώζοντας εν τέλει την κατηγορία.
Για φέτος θεωρούμε ακόμα πιο εύκολη την παραμονή αφού διατήρησε στον πάγκο της τον αξιόλογο κόουτς Βιέρα, ο οποίος έκανε πράγματα και θάματα στην Κομερσιάντες, τα πήγε καλά πέρυσι και στην Ιντι ενώ είχε απολυθεί αναίτια από τον πάγκο της Σπορτ. Κράτησε επίσης μεγάλο μέρος του ρόστερ με τον πρώτο σκόρερ Μόντες να ξεχωρίζει.
Η Κομέρσιο έχει επίσης πλεονέκτημα στον πάγκο, καθώς διατήρησε τον Βίβας, που πέρυσι τα πήγε εξαιρετικά, έχοντας να διαχειριστεί ένα μετρίων δυνατοτήτων ρόστερ. Ξεκινάει και φέτος πάνω-κάτω στο ίδιο μοτίβο, αφού μπορεί να χάθηκε ο μεσοεπιθετικός Μάνκο, ωστόσο διατηρήθηκε ο Μιμπέλα που έβγαλε μάτια πέρυσι και συνολικά ο κορμός δεν έχει διαταραχθεί. Θα μας κάνει εντύπωση αν τελικά υποστεί τον υποβιβασμό.
Για την Μπινασιονάλ ήμουν στο όριο αν πρέπει να τη βάλω σε αυτό το γκρουπ ή στο αμέσως παρακάτω, δηλαδή στα φαβορί υποβιβασμού. Η δεύτερη σεζόν για μικρές ομάδες στη μεγάλη κατηγορία είναι πάντα πιο ζόρικη. Πόσο μάλλον όταν η Μπινασιονάλ έχει να δώσει και αγώνες Σουνταμερικάνα, όπως δηλαδή πέρυσι η Ροσάριο, που πήγε… άκλαυτη στο δεύτερο μισό.
Όμως μου άρεσαν κάποιες κινήσεις της τελευταίας στιγμής. Αρχικά έδιωξε από τον πάγκο τον «ταβερνιάρη» Φλόρες και προσέλαβε τον Αρσε, ο οποίος πέρυσι κόντεψε να κάνει το θαύμα στην Κομερσιάντες και να την κρατήσει στην κατηγορία. Γενικότερα ένας προπονητής που είναι «μανούλα» στο να χαρίζει παραμονές.
Συν τοις άλλοις μου άρεσαν και οι μεταγραφές που έκανε, όπως ο στόπερ Καμπού από την Καντολάο και ο μεσοεπιθετικός Μιγιάν από την Καχαμάρκα. Μπορεί εν τέλει το Σουνταμερικάνα να τη δυσκολέψει κάπως στην αρχή, ωστόσο δείχνει ένα κλικ παραπάνω από τις νεοφώτιστες και θεωρώ πως θα διατηρηθεί για δεύτερη σερί χρονιά στη μεγάλη κατηγορία.
Η Πιράτα και ο… Τζόνι Ντεπ
Οπως πάντα, το γκρουπ των ομάδων που θα παλέψουν για τον υποβιβασμό είναι το πιο σκληρό και δύσκολο. Ειδικά φέτος πάντως, όπου οι ομάδες που θα υποβιβαστούν αυξήθηκαν κατά δύο.
Στη μεγάλη κατηγορία, προβιβάστηκαν φέτος οι δύο πρώτες της Β’ κατηγορίας, η Βαγιέχο και η Μανούτσι, και δύο ομάδες από μια διοργάνωση κυπέλλου στην οποία συμμετέχουν ερασιτεχνικές ομάδες, η Πιράτα και η Αλιάνσα Ουνιβερσιδάδ.
Όπως καταλαβαίνουμε, η Πιράτα και η Αλιάνσα αναμένεται να δυσκολευτούν. Ειδικά μάλιστα οι «Πειρατές» δεν έχουν ενισχυθεί όπως θα έπρεπε για μια νεοφώτιστη ομάδα. Ξεχωρίζει πάντως ο έμπειρος φορ Τεχάδα, από τους πρώτους σκόρερ των τελευταίων ετών στη λίγκα. Προπονητής είναι ο παντελώς άπειρος Σεγάρα, που είχε την ευκαιρία του στην Κριστάλ, όπου προάχθηκε από βοηθός, αλλά δεν την άρπαξε από τα μαλλιά.
Εδρεύει στο Τσικλάγιο μαζί με την ιστορίκη Χουάν Αουριτς, αλλά το υψόμετρο είναι μηδαμινό εκεί, μόλις 27 μέτρα, ενώ ιδρύθηκε μόλις πριν τέσσερα χρόνια. Θεωρούμε το πρώτο φαβορί για υποβιβασμό, υστερεί σε προπονητή, πείρα αλλά και ρόστερ.
Πέρα πάντως από τα αγωνιστικά, η Πιράτα είναι η… ατραξιόν του πρωταθλήματος. Οι «πειρατές» πήραν το όνομά τους επειδή κάποιος συγγενής ενός εκ των ιδρυτών της έχασε την όρασή του λόγω μιας ασθένειας και παραδοσιακά το σήμα τους ήταν ένας μονόφθαλμος πειρατής. Ο καημός όμως των ανθρώπων της ήταν να έχουν σήμα τον… Τζόνι Ντεπ στο ρόλο του Τζακ Σπάροου και όντως κάποια στιγμή το άλλαξαν. Δεν είχαν πάρει όμως τα δικαιώματα από την Ντίσνεϊ και, έτσι, υποχρεώθηκαν να βγάλουν από το σήμα τη φιγούρα του Ντεπ και να την αντικαταστήσουν με την κωμική απομίμηση που βλέπετε στη φωτογραφία. Η απόπειρα όμως, όπως είναι φυσικό, έγινε αντικείμενο τρολαρίσματος και η Πιράτα, λίγες μέρες πριν τη σέντρα ανακοίνωσε πως επιστρέφει στο παραδοσιακό της έμβλημα.
Από την άλλη η Αλιάνσα ήταν σαφώς πιο ζωηρή μεταγραφικά. Πήρε παίκτες όπως ο πρώην αρχηγός της Αλιάνσα Λίμα, ο μέσος Βίλτσες, τον μεσοεπιθετικό της Γκαρσιλάσο Λαντάουρι, τον φορ Απονσά, που είχε βγει πρώτος σκόρερ προ τριετίας με τη φανέλα της Αλιάνσα Ατλέτικο, αλλά και τον επίσης ικανότατο φορ Μπογάδο, που διέπρεψε με τα χρώματα της Κομέρσιο. Τερμάτισε δεύτερη στο κύπελλο ερασιτεχνών και συμμετείχε σε όμιλο πλει οφ με τις Σιενσιάνο και Μανούτσι από τη Β’ αλλά και τη Σάντος από τους ερασιτέχνες, πήρε δίκαια την πρόκριση, δείχνοντας τα δόντια της και τερματίζοντας δεύτερη στον εν λόγω όμιλο. Προπονητής ο άσημος Ρεβογιάρ που απλά παραμένει επειδή κέρδισε την άνοδο, στην ουσία φέτος θα κριθεί και δεν αποκλείεται να αποτελέσει παρελθόν στα πρώτα στραβά αποτελέσματα. Είναι η δεύτερη παρουσία της στη μεγάλη διοργάνωση μετά το μακρινό 1991, όπου υποβιβάστηκε άμεσα, εδρεύει στο Ουανούκο και δεν έχει το όπλο του υψομέτρου.
Μπορεί να υπερτερεί από άποψη ρόστερ σε σύγκριση με την Πιράτας, ωστόσο δεν φαίνεται σώος προπονητής ο Ρεβογιάρ και αν χάσει αρκετό έδαφος στο Απερτούρα, κατά πάσα πιθανότατα η κατάσταση θα είναι μη ανατρέψιμη. Δεύτερο φαβορί μαζί με τους «πειρατές» για υποβιβασμό.
Ακόμα μια νεοφώτιστη αλλά από τη δεύτερη κατηγορία και όχι το κύπελλο ερασιτεχνών είναι η Κάρλος Μανούτσι, η οποία τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα και συμμετείχε στα πλέι οφ ανόδου όπου κατάφερε να τερματίσει πρώτη στον όμιλο και να κόψει την άνοδο της ιστορικής Σιενσιάνο. Επιστρέφει ύστερα από 25 χρόνια στα σαλόνια και θα είναι η 20ή της συμμετοχή.
Εδρεύει μαζί με τη Βαγιέχο στο Τρουχίγιο, δεν διαθέτει όπλο υψομέτρου. Αρκετά ζωηρή μεταγραφικά, αφού απέκτησε τον φορ Βιγιαμαρίν από τη Μελγάρ και τον μεσοαμυντικό Φουέντες αλλά και τον μπακ Κοτρίνα από την Αλιάνσα, ενώ έχασε μονάχα τον έμπειρο φορ Μέσα Κουάδρα. Προπονητής ο μεγάλος ποδοσφαιριστής στα νιάτα του, Σότο. Εχει προπονήσει αρκετές ομάδες ανάλογου βεληνεκούς ωστόσο δεν έχει κάτι πραγματικά σημαντικό να επιδείξει στην προπονητική του καριέρα.
Τέλος, σε αυτό το γκρουπ οφείλω να βάλω και την Καντολάο. Ομάδα που δεν πίστεψα καθόλου και πέρυσι, απλά έχοντας έναν ικανό προπονητή όπως τον Σιλβέστρι στον πάγκο, κατάφερε να μαζέψει αρκετούς βαθμούς σε Απερτούρα και Τορνέο Ντε Βεράνο και να φτάσει στη σωτηρία παρότι έκανε ένα τραγικό Κλαουσούρα.
Το πρόβλημα στην Καντολάο είναι ότι πλέον στον πάγκο της δεν βρίσκεται ο Σιλβέστρι, που πήγε στην U17 του Περού. Στη θέση του, είναι ο άπειρος Αραούχο, μέχρι πρότινος στόπερ της ομάδας, ενώ έχασε και τον πρώτο της σκόρερ, τον Κολομβιανό Γκονζάλες. Οι προσθήκες της είναι μεταγραφές μεγάλων ηλικιακά ποδοσφαιριστών και την έχουμε σαφώς στο ίδιο καζάνι με τις τρεις προαναφερόμενες νεοφώτιστες.
