Η Σάλφορντ Σίτι μπορεί να αποτελεί άγνωστο όνομα για τη συντριπτική πλειοψηφία ακόμη και όσων ασχολούνται με τα τεκταινόμενα στην Αγγλία, το μόνο σίγουρο είναι πάντως πως από δω και πέρα θα αρχίσει να μπαίνει όλο και περισσότερο στην καθημερινότητά μας. Με έδρα την ομώνυμη πόλη, η οποία ουσιαστικά βρίσκεται στα περίχωρα του Μάντσεστερ, και με σχετικά φρέσκια ποδοσφαιρική ιστορία, αφού ιδρύθηκε το 1940, μια τυπική ομαδούλα που γυρόφερνε στις μικρές κατηγορίες, με τη μοίρα της να φαντάζει ουσιαστικά προδιαγεγραμμένη και μακριά από θορυβώδεις αναταράξεις.
Η επανάσταση των… διαβόλων
Ολα αυτά ως το Μάρτιο του 2014, όταν και έσκασε στην επικαιρότητα η πρόταση εξαγοράς της από την παλιά φρουρά της Μάντσεστερ Γιουν., τον Ράιαν Γκιγκς, τα αδέλφια Νέβιλ, τον Πολ Σκόουλς και τον Νίκι Μπατ, μια διαδικασία η οποία ολοκληρώθηκε λίγους μήνες μετά. Τον Ιούλιο οι νέοι ιδιοκτήτες έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στο προπονητικό κέντρο της ομάδας, όπου και εξήγησαν αναλυτικά το 15ετές πρότζεκτ τους με απώτερο στόχο την άνοδο στην Τσάμπιονσιπ, ένα πρότζεκτ που ενδεχομένως τη δεδομένη εκείνη χρονική στιγμή να προκάλεσε αρκετά μειδιάματα.
Λίγο αργότερα έγινε γνωστό και το μπάσιμο ενός ακόμη παίκτη στο κόλπο, με την παρέα της Μάν. Γιουν. να πουλάει το 50% των μετοχών στον πολυεκατομμυριούχο Πίτερ Λιμ, το γνωστό Σιγκαπουριανό ιδιοκτήτη της Βαλένθια, και κάπου εκεί το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει ακόμη περισσότερο, με τα όποια μειδιάματα σιγά-σιγά να αργοσβήνουν.
Η πρώτη σεζόν του νέου σχήματος κύλησε ιδανικά, η Σάλφορντ πήρε την άνοδο για τη Νόρθερν Πρέμιερ Λιγκ (δύο επίπεδα κάτω από τη Νάσιοναλ), το BBC της αφιέρωσε εκπομπή με τίτλο «Η γενιά του ’92», τα αγγλικά μίντια άρχισαν να την ανακαλύπτουν και η πορεία της δεν απογοήτευσε κανέναν. Με δύο ακόμη διαδοχικές ανόδους, μάλιστα στη σεζόν που τέλειωσε πήρε και το πρωτάθλημα της Νάσιοναλ Νορθ, και από φέτος στη Νάσιοναλ, με το 15ετές πρότζεκτ του Γκιγκς και των ομόσταυλων του να προχωράει μάλλον πιο γρήγορα από όσο και οι ίδιοι περίμεναν.
Το μπαμ με Αλεξάντερ
Αυτό βέβαια ποσώς τους πονοκεφαλιάζει ή αγχώνει, είναι ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι έχουν φιλοδοξίες και οι άμεσες κινήσεις τους στο φινάλε της σεζόν το μαρτυρούν. Υστερα από 3,5 χρόνια συνεργασίας αποφασίστηκε το διαζύγιο με το επιτυχημένο δίδυμο των Μόρλι, Τζόνσον, και αυτό που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει να κάνει με τη νέα επιλογή, η οποία δεν είναι άλλη από τον Γκρέαμ Αλεξάντερ, με ασίσταντ το alter ego του, τον Κρις Λουκέτι (στη φωτό, αριστερά ο Αλεξάντερ, δεξιά ο Λουκέτι).
Ο 46χρονος τεχνικός με θητεία σε Πρέστον, Φλίτγουντ, Σκάνθορπ είναι όνομα το οποίο δεδομένα δεν θα έμενε πολύ καιρό στο ταμείο ανεργίας. Θα ήταν μια πολύ φυσιολογική κατάληξη το να αναλάμβανε τον πάγκο μιας ομάδα του Φούτμπολ Λιγκ και η ζαριά που έριξε είναι υπολογισμένων ρίσκων και αν θέλετε να το δούμε και πιο βαθιά, με πολλή διορατικότητα. «Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη, ήταν μια επιλογή που με κάνει να αισθάνομαι σίγουρος πως πράττω το σωστό, όταν ο Ράιαν και οι υπόλοιποι μου εξήγησαν το πλάνο τους και τα βήματα που ακολουθούν προκειμένου να το πετύχουν, η απόφασή μου ήταν καθαρά λίγων λεπτών».
Το χαρακτηριστικό σχόλιο του Αλεξάντερ λέει πολλά και η αλήθεια είναι πως από πρακτικής πλευράς ο Σκωτσέζος δεν έχει καθόλου άδικο. Μιλάμε για ένα κλαμπ που αρχικά κινείται πάνω σε πολύ δυνατές οικονομικές βάσεις, το μπάτζετ είναι σε σαφώς μεγαλύτερα επίπεδα από τις περισσότερες ομάδες της Νάσιοναλ κι αυτό όταν μιλάμε για νεοφώτιστη και πρωτάρα, δεν είναι μικρό πράγμα.
Ηδη η μεταγραφική ενίσχυση έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά επικεντρώνοντας σε έμπειρους παίκτες του Φούτμπολ Λιγκ, ενώ το υπάρχον ρόστερ μόνο αμελητέο σε… χιλιόμετρα ή παραστάσεις δεν είναι. Παίκτες όπως ο Ντάνι Λίβσι, ο Κρις Νιλ, ο Νέιθαν Αρνολντ, ο Νέιθαν Πόντ, ο Λίαμ Χόγκαν, αλλά και αρκετοί ακόμη, έχουν καταθέσει, και μάλιστα για σημαντικό χρονικό διάστημα, τα διαπιστευτήριά τους σε μεγαλύτερες κατηγορίες.
Παράλληλα, το κλαμπ λειτουργεί εδώ και μια τριετία σε φουλ επαγγελματικούς ρυθμούς – κάτι που σημαίνει 4 προπονήσεις την εβδομάδα και κανένας part-time ποδοσφαιριστής. Επιπλέον, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το ανακαινισμένο «Πενίνσουλα Στέντιουμ», χωρητικότητας 5.000 θεατών, με 1.600 εισιτήρια μ.ό. την περασμένη χρονιά (τον περασμένο Οκτώβριο σε φαντασμαγορικά εγκαίνια η μετονομασία του με επίσημο καλεσμένο τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον) υπάρχει και η… «μαμά» Μάν. Γιουν. Αριστες σχέσεις, και πώς αλλιώς δηλαδή, πισίνα δανεικών από τις ομάδες Under με την προοπτική σε βάθος χρόνου να γίνει feeder-club, αλλά φυσικά και η όποια υποστήριξη χρειαστεί να προσφέρει σε όλα τα επίπεδα, μια αλληλουχία δεδομένων που δεν περνούν απαρατήρητα.
Στην πόρτα του Φούτμπολ Λιγκ
«Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι ο δρόμος μπροστά θα είναι ίσως εύκολος λόγω του παρελθόντος μας, αυτή θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη αυταπάτη για όλους όσοι ασχολούμαστε από μέσα με το κλαμπ. Εχουμε ξεκινήσει ένα τρομερά μακρόπνοο εγχείρημα, ίσως και να έχουμε ξεπεράσει κάποιες αρχικές προβλέψεις, αλλά το κλειδί είναι αυτό που θα ακολουθήσει από δω και πέρα. Οι μεγάλες προσδοκίες συχνά καταλήγουν σε ακόμη μεγαλύτερες απογοητεύσεις κι αυτό θέλουμε να αποφύγουμε» εξομολογείται ο Πολ Σκόουλς, χωρίς πάντως αυτή η φουλ διπλωματική προσέγγιση του να μετριάζει την αισιοδοξία που επικρατεί στις τάξεις των οπαδών.
Το παράδειγμα της άσημης μέχρι πέρσι -και σαφώς με λιγότερους άσους στο χέρι- Φάιλντ, η οποία έφτασε ως τα προημιτελικά των πλέι οφ στην πρώτη της παρουσία στην κατηγορία, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα για τα υλικά που χρειάζεται να παντρέψεις στο δρόμο προς το Φούτμπολ Λιγκ: όραμα, σχεδιασμός, οικονομική επιφάνεια και σκέψη σε βάθος χρόνου. Στη Σάλφορντ υπάρχουν όλες αυτές οι προϋποθέσεις, μένει να δούμε αν του χρόνου τέτοια εποχή θα συζητάμε και για την επίσημη πλέον είσοδο της «γενιάς του ΄92» στο Φούτμπολ Λιγκ.
Ενδεχόμενο που σύμφωνα με τις… ανοιξιάτικες εκτιμήσεις των Αγγλων μπουκ φαντάζει κάτι παραπάνω από πιθανό. Πρώτο φαβορί για τον τίτλο στο 7,00-8,00 άνοιξε η μικρούλα, αφήνοντας ένα κλικ πίσω το μεγάλο όνομα της Τσέστερφιλντ (7,00-9,00) και ακόμη πιο πίσω παραδοσιακά κλαμπ όπως η Λέιτον Οριεντ (9,00-13,00), η Ρέξαμ (11,00-13,00) και η Μπάρνετ (11,00-15,00). Και ομολογουμένως πάνε πολλά χρόνια, για την ακρίβεια από την εποχή της Κρόουλι του Στιβ Εβανς, που μια σταχτοπούτα έχει κάνει τόσο θορυβώδες μπάσιμο στα νερά της κατηγορίας.
