Κάπου στα 20 χρόνια γράφω για το στοίχημα. Για την Τζίλιγχαμ, την ΜΚ Ντονς, τον Κλοπ και για το αν ο Ποστέκογλου μπορεί ή δεν μπορεί. Δεν είναι έλλειμμα άλλων ενδιαφερόντων, δεν αποτελεί δείγμα ανθρώπου που δεν έχει άλλες ανησυχίες, άλλα ζόρια, άλλα προβλήματα. Όμως σε στοιχηματική εφημερίδα, ακόμη και στο τέρμα open minded Match Money, μερικά πράγματα φρενάρουν και σε κάνουν να το δεις αλλιώς.
Pamestoixima.gr | Σούπερ ΤΡΙΠΛΗ προσφορά γνωριμίας*
Κάπου έτσι αλλάζουν τα δεδομένα και μερικές φορές, έστω και αργά, το παίρνεις αλλιώς. Οπότε παύει να αποτελεί πυλώνα το στοίχημα, όσο κυρίως και βασικά το τι απαιτεί ο καθένας από τη ζωή του. Μεγάλωσα στην Κυψέλη. Στα 55 μου πλέον, έχω γνωρίζει εχθρική φάση, έχω ζήσει παντός είδους… ομορφιές μέσα και έξω από τα γήπεδα, μια αντίληψη για τη ζωή που όταν είσαι 18 σου κάνει ταμάμ, όταν ξεφύγεις όμως απ’ αυτή την κ@@λα, αρχίζεις και το βλέπεις αλλιώς. Αν εξακολουθείς και προσεγγίζεις το γήπεδο σαν Βιετνάμ, κάτι λάθος συμβαίνειι, όχι μόνο μέσα σου, όχι μόνο μέσα στην οπαδική κοινότητα, αλλά με αυτούς που γουστάρουν να συντηρούν τέτοια μπάχαλα. Μπάχαλα που στο τέλος της μέρας απαξιώνουν την ανθρώπινη ζωή. Απλά & ωραία.
Ο θάνατος του Μπάλντοκ ήταν ένα πολλαπλό, σκληρό και απότομο κουδούνι. Ξέρετε, πολλές φορές σε αυτή την ελληνική κοινωνία που έχει ξαπλώσει κάτω από το βάλτο και το γουστάρει κιόλας, ένα τέτοιο μπαμ, ξυπνάει ερεθίσματα. Πρόσκαιρα όμως, δυστυχώς. Εγινε με τις φωτιές, με τα Τέμπη, με τα…, τα… ,τα…… Συνήθως το σοκ, το λένε και οι τύποι που κάνουν το επικοινωνιακό πρότζεκτ των Media, κρατάνε ένα 72ωρο. Ένα πικ και μετά όλοι ξανά στη βουβή καθημερινότητά τους, μεροκάματο, ουζάκι έξω με τους κολλητούς, η τέχνη των media στο να σε πάνε αλλού και να ξεχάσεις, είναι well paid και μια χαρά σαν αποτέλεσμα.
Ο Μπάλντοκ πέθανε την ημέρα που ο γιός του είχε γενέθλια και τη παραμονή πριν οι δυο χώρες που εκπροσωπούσε, παίξουν σαν αντίπαλες. Σημαδιακό θα πει κάποιος… Αλήτικο παιχνίδι της μοίρας, θα πει κάποιος άλλος (προφανώς, οι τύποι σε πρωϊνάδικα θα πουν κι άλλα, who gives a fuck όμως…, η κοινωνία τους κατακρίνει αλλά δεν τους φτύνει δημόσια, άλλο ζήτημα πάντως αυτό), σημασία έχει το τι αφήνει πίσω της όλη αυτή η πικρή ιστορία.
Αφήνει ένα κόσμο που καταλαβαίνει πλέον ότι δεν γίνεται να σκοτώνονται οι οπαδοί, η αξία της ζωής είναι τεράστια, Αφήνει πίσω ένα γκρουπ που διαχρονικά όταν το πράγμα είναι τραγικά δύσκολο, ξέρει να δένεται, να γίνεται μια απίστευτη οικογένεια. Αφήνει πίσω ένα κόσμο, ασχέτως συλλογικών προτιμήσεων, που δέθηκε και έγινε ένα. Αφήνει ΠΙΣΩ σκουπίδια τηλεοπτικών εκπομπών και ανώνυμων χυδαιοτήτων στα social media, τύπους που απλά η ανάσα τους εκτρέφεται από τη δυστυχία άλλων.
Προφανώς στο πάνω ράφι το ποδόσφαιρο, το στοίχημα, οι κόντρες, τα φαβορί και τα αουτσάιντερ…. Όλα καλά. Η ανθρώπινη ζωή, η αξιοπρέπεια, η σκέψη του τι μετράει περισσότερο σε αυτή τη @@@@νη ύπαρξη μας, μάλλον θα έπρεπε να ζυγίζει περισσότερο όμως. Πήραμε ένα τεράστιο παράδειγμα στο Γουέμπλεϊ, αν το πετάξουμε κι αυτό, οκ, ας πάμε όλοι στο διάολο.
