Λίγο οι καλοκαιρινές διακοπές, που όσο προγραμματισμένες και να είναι πάντα σου αφήνουν την αίσθηση ότι διακόπηκαν βίαια, λίγο η επετηρίδα από deadlines που νομοτελειακά σε περιμένουν κάθε τέλος Αυγούστου, καθιστούν την καταφυγή στην έναρξη της νέας (αθλητικής) σεζόν να φαντάζει σαν αιωνόβια ελιά στη μέση του κυκλαδίτικου πουθενά, όταν, ζαλισμένος απ’ το λιοπύρι, έχεις αρχίσει να αναρωτιέσαι εάν έχεις πάρει το σωστό μονοπάτι για την απομονωμένη παραλία στη Φολέγανδρο… Πριν καμιά εικοσαριά χρόνια βέβαια, γιατί, τώρα πια, θα είναι πιο πολυσύχναστη (τηρουμένων των αναλογιών) και από τα κορτ του αμερικάνικου Open, το εμβληματικό δρώμενο που σταμπάρει την έναρξη της κάθε αθλητικής χρονιάς.
Προγνωστικά τένις: Η τέχνη των Αμερικανών
Το επονομαζόμενο και Flushing Meadows, όπως δηλαδή το πάρκο που φιλοξενεί το μεγαλύτερο αμερικάνικο τουρνουά τένις, που λαμβάνει αυτές τις ημέρες χώρα, στο Queens της Νέας Υόρκης, αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την (αθλητική) κουλτούρα των ΗΠΑ. Οι ντόπιοι, που κατακλύζουν κάθε χρόνο το τουρνουά, κάνουν πάντα αισθητή την παρουσία τους, χωρίς να λογοκρίνουν τα εκφραστικά τους μέσα και ανάγκες. Εξάλλου η αποδόμηση των βρετανικών (κυρίως) παραδόσεων έχει αναγορευτεί σε τέχνη από τους Αμερικανούς, οπότε όσον αφορά το ευγενές σπορ της αντισφαίρισης, όπου για παράδειγμα στο Wimbledon οι καλοί τρόποι και η απόλυτη ησυχία κατά τη διάρκεια των τεκταινομένων τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια, εδώ επικρατεί ένας μόνιμος θόρυβος που ενίοτε φτάνει στα όρια του πανζουρλισμού: οι θεατές συνομιλούν ή ακόμη και φωνάζουν ανερυθρίαστα μεταξύ τους κατά το δοκούν, αεροπλάνα και τρένα περνάνε κατά συρροή πάνω και δίπλα απ’ τα κεφάλια των παικτών, ο υγρός αέρας μυρίζει τσίκνα μπάρμπεκιου και κρεμμύδια από τα χάμπουργκερ και οι πλανόδιοι πωλητές junk food περιδιαβαίνουν τα κορτ, σχεδόν διαλαλώντας την πραμάτεια τους.
Η Αμερική φημίζεται για την εξωστρέφεια των κατοίκων της. Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού ακόμη, οι μαθητές ενθαρρύνονται να εκφράζονται ελεύθερα και να δίνουν τη γνώμη τους. Κάπως έτσι, οι άνθρωποι συνηθίζουν να μιλούν μεγαλόφωνα και χωρίς χαλινό, λες και το γράφει στα γονίδιά τους. Το US Open αποτελεί μια επιτομή όλης αυτής της κοινής συνισταμένης μια ετερόκλητης χώρας, ενός χωνευτηριού λαών και παραδόσεων που σμιλεύει ακόμη το συλλογικό του υποσυνείδητο.
Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι (παίκτες και δημοσιογράφοι) νιώθουν από ανοίκεια έως δυσάρεστα (δεν είναι αυτό το τένις που ξέρουν) και δεν σταματούν να δυσανασχετούν για το θόρυβο και τη μυρωδιά των χάμπουργκερ, χωρίς να μπορούν να γευτούν και να απολαύσουν το άρωμα Μανχάταν που έχει ουσιαστικά μετακομίσει στο Κουήνς. Το US Open είναι ένα γεγονός αυθεντικά νεοϋορκέζικο, πλημμυρισμένο από μεγάλα λόγια (ποτισμένα από τα τζιν τόνικ που πίνουν κατά συρροή οι θεατές), δράση, ενέργεια, χωρίς σταματημό, χωρίς νεκρά διαστήματα, στην παραμικρή παύση θα σκάσει μύτη κάποιο animation ή θα ανέβει εκκωφαντικά ο τόνος της μουσικής.
«Εδώ η κουλτούρα είναι διαφορετική», αφηγείται ο Γκαέλ Μονφίς, «ακόμη και από την προθέρμανση οι θεατές συμμετέχουν, είναι μέσα στο παιχνίδι και μοιραζόμαστε την ίδια οπτική για τα τεκταινόμενα: τα σπορ είναι πάνω από όλα ευχαρίστηση και το θέαμα εκτιμάται πάντα σαν η πεμπτουσία του δρώμενου. Θα έβρισκα χαριτωμένο, ακόμη και να υπήρχε μια εξέδρα αντίκρυ μας, όπου κατά τη διάρκεια του δεύτερου σερβίς να επιτρέπεται να κάνει θόρυβο και χειρονομίες για να σου αποσπάσει την προσοχή, περίπου όπως στο NBA – σίγουρα, θα είχε πλάκα μια τέτοια δοκιμή». «Εδώ οι νύχτες είναι σχεδόν ηλεκτρικές και αρκεί συχνά μια σπίθα για να γίνουν όλα τρελά και να βγουν εκτός ελέγχου», μας δίνει τη δική του εκδοχή ο αγαπημένος του κοινού Ρότζερ Φέντερερ.
Ο τρόπος της κλήρωσης (με 32 επικεφαλής ομίλων) του US Open προστατεύει τα μεγάλα ονόματα κατά τους πρώτους γύρους κι έτσι είθισται να μη βρίσκουν στο διάβα τους δυνατούς αντιπάλους μέχρι τη φάση των 16, αν και πλέον το επίπεδο έχει ανέβει και φέτος προοιωνίζεται ότι θα χυθεί αίμα (ειδικά στο γυναικείο ταμπλό). Στον αντίποδα, όπως λέγαμε, το αμερικάνικο Οpen, είναι μακράν το τουρνουά στο οποίο αισθάνονται λιγότερο άνετα οι εγκεφαλικοί παίκτες που ποντάρουν στις τακτικές τους ικανότητες.
Για παίκτες όπως ο Ναδάλ και ο Τζόκοβιτς, είναι πιο δύσκολο να επιβάλλουν το ρυθμό τους και τελικά να παγιδέψουν τον αντίπαλο. Γιατί όλο αυτό το παζάρι που εκτυλίσσεται ολούθε τριγύρω ακυρώνει αφενός κάθε απόπειρα ύψιστου βαθμού αυτοσυγκέντρωσης του επίδοξου «θύτη» και αφετέρου επιτρέπει στον αντίπαλο να μη βρεθεί σε “loop” και «σπάσει» από την εξαντλητική σταθερότητα εκτέλεσης του πλάνου παιχνιδιού στο οποίο υπόκειται.
Η Νέα Υόρκη είναι το ιδανικό μέρος για έναν Ντελ Πότρο, προφανώς γα τον Στέφανο ή πολύ περισσότερο για τον άκρως ιδιοσυγκρασιακό Μονφίς και τον Κύργιο, για παίκτες δηλαδή που μπορούν να σε σκοτώσουν με την εκρηκτικότητα των χτυπημάτων τους, πριν καλά καλά καταλάβεις τι συνέβη. Το θέμα όμως με τέτοιους χαρακτήρες, όπως το «τρελοκομείο» από την Καμπέρα, ο «crazy Nik», που φυσικά η φωτογραφία του θα ταίριαζε άψογα στο λήμμα «τρελοκαμπέρος», και ο χαρισματικός Γάλλος (λέμε τώρα, με μπαμπά από τη Γουαδελούπη και μητέρα από τη Μαρτινίκα, όπως π.χ. όλοι οι μεγάλοι «Γάλλοι» αθλητές στίβου ή μπασκετμπολίστες), είναι ότι παρά τη θεαματικότητα τους (δεν είναι υπερβολή ότι το μοναδικό ανάλογο που μπορώ να σκεφτώ είναι ο Μάικλ Τζόρνταν, ή μάλλον για να είμαστε πιο ακριβείς ο Τζούλιους Έρβινγκ), χωλαίνουν στο να κρατήσουν διάρκεια σε ένα τουρνουά δύο εβδομάδων (με πέντε σετ) και πολύ συχνά αυτοπαγιδεύονται από την εγγενή ανάγκη τους να προσφέρουν απλόχερα σόου, σαν να βρίσκονται σε διαγωνισμό καρφωμάτων ή σε «all star game», που το αποτέλεσμα δεν έχει την παραμικρή σημασία.
Στην τελική ανάλυση, τέτοιοι τρομεροί τύποι, παίζουν τένις για εντελώς διαφορετικούς λόγους από, π.χ., τον Ναδάλ και τον Τζόκοβιτς, οι οποίοι λειτουργούν σχεδόν ρομποτικά και απαρέγκλιτα στην υπηρεσία του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και το μοναδικό που τους ενδιαφέρει είναι οι τίτλοι (που έρχονται πάντα μόνο με όχημα τη συνέπεια και τη συνέχεια). Υπό αυτό το πρίσμα δεν προξενεί την παραμικρή έκπληξη που σε ένα ακόμη τουρνουά στο τσιμέντο η αγορά χρίζει τον Τζόκοβιτς μεγάλο φαβορί στο 2,10, τον Ναδάλ πιο πίσω στο 4,00 και τον Φέντερερ ακόμη πιο πίσω, στο 8,00.
Μεταξύ του Ναδάλ και του Φέντερερ, ο Νόβακ βρίσκεται σαφώς πιο κοντά στον Φέντερερ, όσον αφορά την τεχνική και την εφευρετικότητα, αλλά ταυτόχρονα είναι εντελώς «ναδαλισμένος» στη νοοτροπία και τη φυσική κατάσταση. Οι Σέρβοι είχαν πάντα περίσσευμα ταλέντου και τεχνικής, αλλά υστερούσαν στο κοντρολάρισμα των συναισθημάτων τους. Γιατί σε ένα άθλημα που δεν έχει σημασία ο τέλειος πόντος, αλλά η ικανότητα να πιάσεις σε κάθε πόντο σταθερή απόδοση, συναισθηματικά ανεπηρέαστος, ο Νόβακ ήταν ο πρώτος Σέρβος που συνδύασε το ταλέντο με αυτή τη μενταλιτέ.
Για να επιβιώσουν αθλητικά στην αδυσώπητη σκιά της ΕΣΣΔ, οι χώρες του ανατολικού μπλοκ επένδυσαν σε διαφορετικό τομέα η κάθε μία: η Ρουμανία στην ενόργανη γυμναστική, η Βουλγαρία στην άρση βαρών, η Ανατολική Γερμανία στην κολύμβηση και η Γιουγκοσλαβία στα ομαδικά σπορ, κάτι που μόνο τυχαίο δεν ήταν για ένα μωσαϊκό λαών και επιρροών στην καρδιά της Ευρώπης, που ειδικά στη δεκαετία του ’80 μας χάρισε μερικές από τις πιο απολαυστικές ομάδες όλων των εποχών, ξέχειλες σε τεχνική και φαντασία, αλλά και καλουπαρισμένες από πιτσιρίκια στη μεγάλη των πλάβι σχολή.
Προγνωστικά Τσιτσιπάς: Για πολλά χρόνια
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς, ανεξάρτητα από το αν θα βρει τα πατήματά του σε αυτό το Open, είναι περίπου δεδομένο ότι θα μεσουρανήσει για πολλά χρόνια στο παγκόσμιο στερέωμα, ακριβώς γιατί τα συνδυάζει όλα: το natural τάλαντο (τεχνική και πλαστικότητα – εδώ, ασφαλώς, δεν είναι άμοιρο το ρωσικό γονίδιο των πρωταθλητών μαμάς/παππού) με φοβερή νοοτροπία νικητή και προσωπικότητα στο άκρον άωτο του «ναδαλισμού», μαζί με ένα εκρηκτικό μεσογειακό ταμπεραμέντο και θεατρικότητα που έχουν από πολύ νωρίς πλαστεί πάνω στις αρχές της μεγάλης των “πλάβι” και του Μουράτογλου σχολή.
Στοιχηματικά, ειδικά στους άνδρες, δεν υπάρχει κάτι αξιοσημείωτο, είναι, π.χ., ενδεικτικό ότι ο πιο φορμαρισμένος παίκτης του ATP (Μεντβέντεφ) έχει βρεθεί ξαφνικά τέταρτο φαβορί στο υπερβολικό (χαμηλό) 13,00. Πάνω στην εξωστρεφή βάση του τουρνουά που συζητήσαμε πάντως, χτυπάει αρκετά στο μάτι το 15,00 στον Κύργιο να κερδίσει το 3ο τεταρτημόριο, είπαμε το ταλέντο του Νικ δεν έχει ταβάνι, εξαρτάται αποκλειστικά από τα κέφια του (η σωστή λέξη βέβαια είναι άλλη, αλλά τελοσπάντων).
Προγνωστικά Σάκκαρη: Το ταμπλό των γυναικών
«Άκουσα ότι η Σερένα είπε σε ένα φίλο – ο οποίος και μου το μετέφερε – πως μετά την ήττα της στο Γουίμπλεντον φώναζε έξαλλη και ορκιζόταν πως “δεν θα ξαναχάσω ποτέ από αυτή τη σκύλα” – νομίζω ότι η Σερένα με μίσησε απόλυτα που παρότι ένα κοκαλιάρικο κοριτσάκι την κέρδισα κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, αλλά ακόμη περισσότερο που την είδα στα αποδυτήρια να έχει ξεσπάσει σε λυγμούς…».
Τουλάχιστον, στο ταμπλό των γυναικών, είχαμε την τύχη να μας χαριστεί με το καλημέρα η πιο άσπονδη κόντρα, Σαράποβα εναντίον Σερένα. Βέβαια, από το μακρινό 2004 που συνέβη το περιστατικό που αναφέρει η Μαρία στην αυτοβιογραφία της, η κατάρα της Σερένα καλά κρατεί, με 18 συναπτές νίκες, που βέβαια σήμερα φαντάζει και ο βασικός λόγος (ή μήπως ο μοναδικός;) που οι προσφερόμενες αποδόσεις είναι της τάξης 1,25 – 4,00. Γιατί, κατά τα άλλα, η Σαράποβα βρίσκεται σε σαφή αγωνιστική άνοδο και πολύ κοντά στα στάνταρ της, ενώ η Σερένα είναι αγνώριστη, λαβωμένη από τον τραυματισμό της στην πλάτη – τα χτυπήματά της είναι χαρακτηριστικά αδύναμα και τα πατήματα της μακρόσυρτα και οκνηρά.
Κατά τα άλλα, το ταμπλό των γυναικών, φαντάζει εντελώς απρόβλεπτο, με πολλές παίκτριες σε περίεργα μεταίχμια (είτε αγωνιστικά, είτε ψυχολογικά). Πέρα λοιπόν από την πολύ δύσκολη κλήρωση για τη Σάκκαρη, αξίζει να σημειωθεί η σαφής προδιάθεση για κόντρα της κατόχου Οζάκα (τραγικό 2ο σερβίς, έντονοι πόνοι), Στίβενς (δεν δείχνει για διάθεση για τένις, ίσως αποπροσανατολισμένη από τον επικείμενο γάμο της), Γκαρσία, Μάρτιτς, Αζαρένκα, Κορνέ και Ανισίμοβα.
Στον αντίποδα, δείχνουν να καιροφυλακτούν και διατηρούν το potential για dark horses οι Γιαστρέμσκα, Τζόρτζι, Κονταβάιτ, Σεβάστοβα και Βέκιτς, καθώς και οι φορμαρισμένες Αντρεέσκου και Κις, των οποίων όμως οι αποδόσεις θα είναι συστηματικά πετσοκομένες…
